Στον Ανακρέοντα
Τις νύχτες του Φεγγαριού
όταν το απόγειο σταματά τρυφερό
στις σπάνιες κόγχες των χειλιών σου
όλο ευαισθησία φευγαλέων μιμικών δονήσεων
που έρχονται και παρέρχονται στην αυγή των ανέμων
που φωλιάζουν σαν κρυφές ικεσίες έρωτα στο άρπαγμα των χειλιών
ραφινότητα πολύτιμη
από μια σάρκα σπάνια τιμαλφή
καθώς αρυτίδωτο σε εξαίσιο δίκτυο οι μινιατούρες των πόρων σου αναπνέουν
στην αιχμή μου τη σπαργή του έρωτα
τότε στην υποψία του χρόνου που σταμάτησε αθάνατος
ανατέλλουν τα μάτια σου σμαράγδινοι Σείριοι
σε ομηρικά πεδία
ανιχνεύοντας τη διάθεση του πολεμιστή σου
μέσα από τη γραφή του Φεγγαριού
καθώς τον ντύνεις με ασήμια
στο μαύρο πάθος του έρωτα
αναζητώντας στήριγμα στ’ αστέρια των ματιών σου
Υπόσχεση τρυφερότητας στην αιωνιότητα
σ’ ένα Σύμπαν όπου εμείς οι δύο
πολύ αγαπηθήκαμε…
Από τη συλλογή Οδός Ανθέων (1992) του Μάριου Μαρίνου Χαραλάμπους
Translatum: Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα / Μάριος Μαρίνος Χαραλάμπους
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 