Οδυσσέας Ελύτης & Μίκης Θεοδωράκης: Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα (με την Ντόρα Γιαννακοπούλου)

Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα

Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης
Σύνθεση, ενορχήστρωση & διεύθυνση ορχήστρας: Μίκης Θεοδωράκης
Μπουζούκι: Κώστας Παπαδόπουλος & Λάκης Καρνέζης
Τραγούδι: Ντόρα Γιαννακοπούλου
Έργο: Μικρές Κυκλάδες (1963)

Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα
βαθύ γαρούφαλο ακρωτήρι
το χέρι σου έφευγε με το νερό
να στρώσει νυφικό το πέλαγο
το χέρι σου άνοιγε τον ουρανό

Άγγελοι μ’ έντεκα σπαθιά
πλέανε πλάι στ’ όνομά σου
σκίζοντας τ’ ανθισμένα κύματα
στους κόρφους σου έκρυβες μια χάρη
που ήταν το ίδιο το φεγγάρι

Φεγγάρι εδώ φεγγάρι εκεί
αίνιγμα διαβασμένο από τη θάλασσα
για το δικό σου το χατίρι
ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα
βαθύ γαρούφαλο ακρωτήρι

Πώς και πώς περίμενα τη στιγμή που θα αξιωνόμουν να παρουσιάσω αυτό το έργο. Και να που έφτασε η ώρα. Στα δικά μου αφτιά είναι ένα από τα αρτιότερα ακούσματα/κληροδοτήματα του μουσικού μας πολιτισμού, η αποθέωση της μελωδίας που δένει απόλυτα με την πνοή των στίχων. Χωρίς την παραμικρή διάθεση να υποβαθμίσω όσους άλλους ερμηνευτές απέδωσαν τα συγκεκριμένα τραγούδια (άλλωστε με τους περισσότερους συνεργάστηκε στενά ο Κώστας Παπαδόπουλος), θα πρέπει να τονίσω ότι με συγκλονίζει -με όλη τη σημασία της λέξης- η ερμηνεία της Ντόρας Γιαννακοπούλου και νιώθω απίστευτα τυχερή και ακόμη περισσότερο συγκινημένη που έχω την ευκαιρία να παρουσιάσω τις «Μικρές Κυκλάδες» σ’ αυτή την άψογη εκτέλεση. Η απίστευτη δραματικότητα και ο αστείρευτος όγκος της φωνής της Γιαννακοπούλου μαζί «με το μπουζούκι να λαλεί» (καταπώς λέει ο Ελύτης σ’ ένα από τα 7 τραγούδια του έργου) δεν έχουν πάψει εδώ και δεκαετίες να μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια κάθε φορά που τ’ ακούω, όπως άλλωστε και κάθε λαμπρή στιγμή της τέχνης που μας αγγίζει με την τελειότητά της. Καλή μας ακρόαση!