Σοφία Βόσσου & Γιώργος Κλεφτογιώργος, Να κοιμηθούμε αγκαλιά
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Μετωπική (2007)) (1990))
Πρόταση
Κολυμπούσαν στα βαθιά
και του πρότεινε να βρεθούν
για έρωτα οι δυο τους ένα βράδυ.
Ό,τι τόσα καλοκαίρια του αρνιόταν
τώρα το άκουγε απ’ τα χείλη της.
Συμφώνησαν μόλις βοηθούσαν
οι περιστάσεις ένα βράδυ,
για το πρωτόγνωρο γύμνωμα,
την πρωτόγνωρη επαφή τους.
Στην παραλία ανάμεσα στους φίλους
δεν κάθισε μαζί της,
πήγε πιο πέρα κι έριξε
τη βάρκα του στη θάλασσα,
τη βούλιαζε παντού, την έπλενε.
Από τη συλλογή Το γυμνό ζευγάρι και άλλα ποιήματα (1990) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 
Αλεξάνδρα μου,
Πραγματικά, συναρπαστική η «Πρότασή» σου!
Την διαβάζω, αποκρυπτογραφώντας τα νοήματα, και χαιρόμενη για μιαν ακόμη φορά τον απέριττο, αλλά τόσο μεστό λόγο σου.
Θαυμάσιο το πρώτο τρίστιχο, όπου με ελάχιστες λέξεις καταγράφεται η υποβλητική εικόνα: α) τόπος, όπου έγινε η «πρόταση»: η θάλασσα, «κολυμπούσαν στα βαθιά» (υπογράμμισα μάλιστα το «στα βαθιά» [και βέβαια έχει τον λόγο του αυτός ο προσδιορισμός]), β) χρόνος (για τον προτεινόμενο «έρωτα»): το βράδυ.
Στη συνέχεια, η ποιήτρια -με τον καλύτερο δυνατό τρόπο- διατυπώνει μιαν πανανθρώπινη αλήθεια, επαναλαμβανόμενη όσο υπάρχουν άνθρωποι, όσο εξακολουθεί ο έρωτας να εξουσιάζει τις ανθρώπινες ψυχές: «Ό,τι τόσα καλοκαίρια του αρνιόταν / τώρα το άκουγε απ'τα χείλη της»: η γυναίκα που εξακολουθητικά αρνιόταν, τώρα είναι αυτή που προτείνει!
Στον 7ο στίχο, η ποιήτρια επανέρχεται στο μοτίβο του «βραδιού».
Με εντυπωσίασε, για μιαν ακόμη φορά, η χρήση ενός και μόνον επιθέτου, και μάλιστα επαναλαμβανόμενου: «πρωτόγνωρο γύμνωμα», «πρωτόγνωρη επαφή» (ίσως από τα πιο όμορφα επίθετα που υπάρχουν…).
Μεστό εικόνων και νοημάτων και το καταληκτικό πεντάστιχο (παραλία, φίλοι, αποφυγή του άνδρα να καθίσει μαζί της, απομάκρυνσή του, και τελικά ενασχόλησή του με τη βάρκα…).
Θαυμάσια και τα ρήματα, τα συναπτόμενα με την βάρκα («τη βούλιαζε παντού, την έπλενε»).
Αλεξάνδρα μου, δέξου τα πιο εγκάρδια συγχαρητήριά μου!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Υ.Γ.
Όσο για τη συγκεκριμένη μουσική επιλογή της Βίκυς, τι να πω; Σίγουρα, δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη… Το λατρεύω αυτό το τραγούδι!
Από τη μια το τραγούδι κι από την άλλη το ποίημα… Ό, τι χρειάζεται για να «απογειωθείς» ερωτικά…
Κι άντε μετά να εξασφαλισθεί ομαλή προσγείωση… Αν είναι ποτέ δυνατόν…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ακούμε και Παπακωνσταντίνου τώρα, μικρή; 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γιόλα μου, χάρηκα ιδιαίτερα που σου άρεσε αυτό το ποίημα. Με είχε παιδέψει όταν το έγραφα, από την άποψη ότι δεν ήμουν σίγουρη αν έκλεινε σωστά στο τέλος με τους πέντε τελευταίους στίχους, δηλαδή την εικόνα του άνδρα που πλένει τη βάρκα του. Παρενθετικά θα αναφέρω ότι αρκετά σχόλια γι’ αυτό το ποίημα δέχτηκα στα κριτικά σημειώματα ομότεχνων.
Θα συμφωνήσω επίσης μαζί σου και για την υπέροχη μουσική επιλογή της Βίκης. Κι εμένα με μάγεψε.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Και βέβαια ακούμε Παπακωνσταντίνου!
Και «αγρίως» μάλιστα…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Οχ! Αγρίεψαν τα πράγματα. 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Βίκυ μου,
… και δεν είδες τίποτα ακόμη!
Προς το παρόν διάγομε περίοδο «νηνεμίας»…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αλεξάνδρα μου,
Ειλικρινά, σκέφθηκα κι εγώ αρκετά πάνω στο παραδεδομένο τέλος του ποιήματος…
Πιστεύω πως και μόνον το στοιχείο της πρωτοτυπίας (τη στιγμή που οι περισσότεροι αναγνώστες θα περίμεναν μια διαφορετική κατακλείδα στο συγκεκριμένο ποίημα) υπογραμμίζει την «ομορφιά» του ποιήματος και (θα το επαναλάβω για μια φορά ακόμη) την δεξιοτεχνία της γραφής σου!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!