Νότης Μαυρουδής & Τάσος Σαμαρτζής, Τσιτσάνη και Ροκ γωνία
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας & Παιδική χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου / δίσκος: Λούνα παρκ (1998))
[Μέρος Γ’]
Παλιός επισκέπτης
Πήρα το δρόμο μετά από καιρό
περπατώντας στην ίδια άκρη.
Θωπεύοντας αγάλματα
που βάραιναν την ψυχή μου όλα τα χρόνια.
Ξεδιπλώνοντας την πελώρια αιχμή των πρώτων σκιών.
Κοιτάζοντας ξανά τους ίδιους δρόμους
Ακούγοντας τους ίδιους ήχους
που μαρμάρωναν παιδί την καρδιά μου.
Ίδιες εικόνες.
Ίδιοι δρόμοι μ’ αλλαγμένα τα προσωπεία.
Ρόλοι άγνωστοι χωρίς το δικό μου ταξίδι.
Απλώνω το χέρι να ψηλαφίσω τα σημάδια στα πρόσωπα.
Παλιός επισκέπτης αμετανόητος
ν’ αναιρώ τη φυγή.
Από τη συλλογή Φαράγγια των Αγγέλων (2008) του Γιάννη Ποδιναρά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Ποδιναράς
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 
Γιάννη,
Πιστεύω πως πρόκειται για ένα από τα ωραιότερα ποιήματά σου, απ' όσα τουλάχιστον έχω διαβάσει.
Συναρπαστικός ο λόγος σου, απ' αρχής μέχρι τέλους!
Με συγκίνησαν πολλά σημεία, όπως το περπάτημα «στην ίδια άκρη», η «θωπεία των αγαλμάτων», «η πελώρια αιχμή των πρώτων σκιών», το «μαρμάρωμα της παιδικής καρδιάς», το «άπλωμα του χεριού για να ψηλαφιστούν τα σημάδια στα πρόσωπα».
Και βέβαια το τελευταίο δίστιχο, αυτός ο παλιός, αμετανόητος επισκέπτης, που αναιρεί τη φυγή…
Ειδικά το «αμετανόητος» και η «αναίρεση της φυγής»…
Πόσο υπέροχα!
Συγχαρητήρια, Γιάννη!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ναι, ήταν φανερή η προσπάθειά σου, Γιάννη, και τα αποτελέσματα υπήρξαν θεαματικά. Ξέρεις ότι σπάνια παινεύω τον ποιητή που παρουσιάζω μεσούσης της παρουσίασης του έργου του, αλλά τώρα μου δώσατε κι οι δυο σας την ευκαιρία να πω την καλή μου κουβέντα κι εγώ.
Άμα μεγαλώσω, λέω να γίνω κι εγώ ποιήτρια και να μοιάσω του Ποδιναρά. 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γιόλα, τα σχόλιά σου και ο τρόπος που προσεγγίζεις την ποίησή μου μου δίνουν μεγάλη χαρά και συγκίνηση. Αυτό το ποίημα το δούλεψα παρά πολύ για να το φέρω στην τελική του μορφή. Ο κόπος μου φαίνεται δεν πήγε χαμένος. Σ’ ευχαριστώ, Γιόλα. Και φυσικά εσένα, Βίκυ, για όλα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μα είσαι ήδη ποιήτρια, Βίκυ. Οι σκέψεις και η προσέγγιση του ανθρώπου στα βιώματα και στα αισθήματά μας παράγουν διαρκώς ποίηση που απλώς δεν καταγράφτηκε.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σ' ευχαριστώ πολύ, Γιάννη μου. Καλή μας μέρα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γιάννη,
Ειλικρινά με πρόλαβες. Ακριβώς τη δική σου σκέψη σχετικά με τη Βίκυ ήθελα να εκφράσω κι εγώ, πιθανόν με διαφορετικά λόγια…
Ήδη της έχω πει πως και τα «πεζά» της κείμενα αποπνέουν άρωμα ποίησης…
Επίσης, η δυνατότητα να επιλέγει το κατάλληλο τραγούδι για κάθε ποίημα που αναρτά δεν απορρέει από μιαν άμετρη ευαισθησία;
Και, τελικά, η ευαισθησία καθ' εαυτή δεν είναι λόγος ποιητικός μη καταγεγρραμμένος;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κανακέψτε με λίγο ακόμα. Μ’ αρέσει. 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γιόλα, μιλάς με σοφία και σπάνια ευαισθησία για τη Βίκυ, για μένα, για την ποίηση και εν τέλει για τη ζωή.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γιάννη,
σ' ευχαριστώ από καρδιάς!
Όσο για «σοφία», ειλικρινά δεν γνωρίζω αν έχω. Η «ευαισθησία» όμως, και μάλιστα -όπως ακριβώς την χαρακτήρισες, «σπάνια-, ναι(!), αποτελεί το πρώτιστο χαρακτηριστικό μου. Κάτι που έχω πολλές φορές «πληρώσει» πολύ ακριβά στη ζωή μου, με δάκρυα, με πόνο, με πληγές που άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή μου…
Κι όμως, αν κάποιος μου έλεγε πως μπορεί με τρόπο μαγικό να μου πάρει την ευαισθησία αυτή, διαβεβαιώνοντάς με πως δεν θα πληγωθώ ξανά, είμαι σίγουρη πως με τίποτα δεν θα του την έδινα…
Η ευαισθησία είναι η ανάσα μου. Και χωρίς ανάσα ποιος μπορεί, τελικά, να ζήσει;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!