Σταύρος Ξαρχάκος & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Έλα να κάνουμε έρωτα
(τραγούδι: Γιάννης Πάριος, δίσκος: Ξαρχάκος / Πάριος (1986))
Η νύχτα έπεσε στο πέλαγος – για μένα πού είναι η μέρα;
Πού ‘ναι οι αχτίδες του ήλιου πάνω στα βλέφαρά μου,
πού ‘ναι οι καημοί της σάρκας μου πάνω στην άμμο, πού ‘ναι
ο γκιώνης, τα τζιτζίκια, κι οι πέντε μου φωνές;
Αύριο θα σμίξω τα δυο σου σκέλη, μήπως γεννηθεί ένα μικρό
λυπητερό παιδάκι, θα το λένε Ιούς, Μανιούς, ίσως και
Aqua Marina.
Φέρτε μου να γεννήσω όλα τα μωρά της πλάσης, δώστε να
πεθάνω όλους τους θανάτους.
Μερικές χορδές μουσικής φθάνουνε για να τρέξουμε
γυμνοπόδαροι μες στη χλόη του Βορρά, για να μετρήσουμε
όλες τις σταγόνες του σώματός μας και για να πλέξουμε
με το ‘να μας χέρι όλες τις ψάθες των ρεμβασμών μας.
Από τη συλλογή Μάης, Ιούνης και Νοέμβρης (1944) της Μάτσης Χατζηλαζάρου
Πηγή: Μάτση Χατζηλαζάρου, Ποιήματα 1944-1985 (εκδ. Ίκαρος, 1989)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μάτση Χατζηλαζάρου
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 
Συναρπαστικό ποίημα!
Μου άρεσε υπερβολικά.
Ένα υπέροχο ταξίδι από το σκοτάδι στο φως…
Μια μαγική πορεία (ανάμεσα από εικόνες και νοήματα) που σ’ αφήνει άφωνο…
Η ματιά της σκέψης και της ψυχής μαγνητίζεται από το κάλλος των στίχων:
«Φέρτε μου να γεννήσω όλα τα μωρά της
πλάσης, δώστε να
πεθάνω όλους τους θανάτους.
Μερικές χορδές μουσικής φθάνουνε για να
τρέξουμε…».
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μα, είναι σπουδαία ποιήτρια η Μάτση Χατζηλαζάρου και άγνωστη στο ευρύ κοινό. Οι Θεσσαλονικιοί τη θεωρούσαν ξένη αφού έζησε χρόνια στη Γαλλία. Όταν επέστρεψε μόνιμα στην Ελλάδα, έζησε στην Αθήνα. Οι Αθηναίοι τη θεωρούσαν Θεσσαλονικιά. Η ίδια πέθανε με τον καημό πως κανείς δεν τη θυμάται στη Θεσσαλονίκη. Η ουσία; Η ποίησή της με τα ελεύθερα νοήματα και την ελεύθερη έως αναρχοαυτόνομη σύνταξη τους ξένιζε και δεν την πλησίαζαν εύκολα. Κοινώς, όσα δεν φτάνει η αλεπού…
Αχ βρε Γιόλα, είμαστε πολύ μικρή χώρα, μια κουτσουλιά, για να ‘χουμε απάτριδες ποιητές. Τι μυαλά κουβαλάμε δεν μπορώ να καταλάβω.
Να ‘χεις υπόψη ότι στην ανθολογία μου, ο κόσμος να χαλάσει, έχω στόχο να φωτίσω το έργο πολλών άγνωστων στον πολύ κόσμο ποιητών, αλλά υπάρχουν 3 που θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικοί και αδικούνται που παραμένουν άγνωστοι (εννοώ τον Γιώργο Θέμελη, τη Μάτση Χατζηλαζάρου και τον Δημήτρη Δημητριάδη). Υπάρχουν κι άλλοι που είναι μεν γνωστοί αλλά κανείς δεν τους διάβασε σε βάθος (π.χ. Ζωή Καρέλλη, Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Γιώργος Ιωάννου).
Επομένως, ετοιμάσου για δρόμο δύσκολο και πολύ ανηφορικό και ταραχώδη. Γιατί προτίθεμαι να κάνω τόση φασαρία για ορισμένους ποιητές που δεν μπορεί παρά να τραβήξω την προσοχή περισσότερων αναγνωστών. Έστω κι αν έρθουν από περιέργεια για να δουν γιατί επιμένει να φωνάζει αυτή η παλαβή (εγώ δηλαδή).
Μου αρέσει!Μου αρέσει!