Κώστας Βάρναλης & Μίκης Θεοδωράκης, Οι μοιραίοι
(ανάγνωση: Μάνος Κατράκης, τραγούδι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης & Αντώνης Κλειδωνιάρης / δίσκος: Πολιτεία Β‘ (1964))
[Μέρος Α’]
Στους βυθούς του ανείπωτου
Παραπανίσιο κρέας μάς μυρίζει εδώ
και κρασί μπρούσκο
ξεπλένει τα κρίματα.
Λέξεις απ’ τα δόντια βγαλμένες
λουλούδι άγριο, χωρίς άρωμα,
οσφραίνονται…
Μα να… Βαθιά ανάσα πύρωσε τον αγέρα.
Ένα κύμα απ’ τα ερέβη
έστειλε τις πνιγμένες φωνές
στον κόσμο της νύχτας
όταν οι ψυχές σαν υπνοβάτες ορθώνονται
καλώντας τα μύχια πάθη μας.
Από τη συλλογή Φαράγγια των Αγγέλων (2008) του Γιάννη Ποδιναρά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Ποδιναράς
Κουβαλώ μέσα μου τα ταβερνάκια της Θεσσαλονίκης την περίοδο 72 με 80.Θυμάμαι πολύ έντονα την ταβέρνα ΟΙ ΧΗΡΕΣ στην περιοχή Φλέμιγκ.Δυο μαυροφορεμένες γριούλες είχαν την ταβέρνα.Τρώγαμε σαρδέλες στα κάρβουνα και πίναμε βαρελίσια ρετσίνα.Εσύ ως νεώτερη Βίκυ δεν θα τις πρόλαβες.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Όχι, δεν τις πρόλαβα, Γιάννη. Αλλά είναι σαν να τις ξέρω και τις γριούλες και την ταβέρνα, μέσα από το δικό σου γραπτό.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!