Λίνος Κόκοτος & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Κορίτσι με τα παντελόνια
Μπουζούκι: Κώστας Παπαδόπουλος
Τραγούδι: Μανώλης Μητσιάς
Δίσκος: Αποχαιρετισμός (1975)
Κορίτσι κορίτσι με τα παντελόνια
και τ’ αγορίστικα μαλλιά
πού σεργιανούσες τόσα χρόνια
σε ποια χελιδονοφωλιά
Κορίτσι κορίτσι, που ’χες το τσιγάρο
στα χέρια σου τα παιδικά
ξωκλήσι θα ’σουνα στη Πάρο
γλαστρίτσα με μυριστικά
Κορίτσι κορίτσι, δροσερά μου χείλη
κορίτσι ώρα μου καλή
σε ποιο γιαλό ήσουν κοχύλι
και σ’ είχα δει με το γυαλί
Υ.Γ.: Ευχαριστώ πολύ τον Σταύρο Κεκέ, μαθητή του Κώστα Παπαδόπουλου, για την πολύτιμη βοήθειά του στις δημοσιεύσεις των τραγουδιών αυτού του δίσκου.
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 
Ο Κώστας και ο Μανώλης «κλέβουν την παράσταση»!
Παλιό, υπέροχο, αγαπημένο άκουσμα.
Εμένα προσωπικά με μελαγχολεί αφάνταστα…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γιατί σε μελαγχολεί, όμως;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πάντα πίστευα πως ετούτο εδώ γράφτηκε για μένα. Τώρα πια κι εμένα με μελαγχολεί. Γιατί το κορίτσι μεγάλωσε μ’ όλα τα ωραία και τα άσχημα που έφερε η πρόοδος της ηλικίας.
Ευχαριστώ, κύριε Παπαδόπουλε, που παίξατε εσείς και σ’ αυτό το αγαπημένο τραγούδι.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Όλα τα κορίτσια μεγαλώνουν κάποτε και δεν ξέρω τελικά αν είναι καλό ή κακό. Δες τι είχα γράψει κάποτε για μένα εδώ: http://www.translatum.gr/forum/index.php/topic,6782.msg101210.html#msg101210
Α, μόνο για τον Παπαδόπουλο έχετε μια καλή κουβέντα να πείτε όλοι σας, ε; Για μένα και τον Σταύρο, τον μαθητή του, που μου θύμισε αυτόν τον δίσκο και μου έδωσε και τους συνδέσμους για τα περισσότερα τραγούδια ούτε κουβέντα, ε; 😛
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ίσως από νοσταλγία για εκείνα τα περασμένα, της εφηβείας μου τα χρόνια, που άκουγα αυτό και τόσα άλλα αγαπημένα τραγούδια…
Πόσο ωραία χρόνια, πόση ομορφιά στην ψυχή, πόση ξεγνοιασιά!
«Κορίτσι κορίτσι , δροσερά μου χείλη
κορίτσι ώρα μου καλή…»!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αχ, σωστά λες. Βίκυ. Σοβαρή παράλειψη. Αλλά δεν διάβασα καν τους στίχους, ώστε να δω το ευχαριστήριο σημείωμα από κάτω. Τους ξέρω, βλέπεις απ’ έξω κι ανακατωτά.
Σταυράκη, έχεις τις θερμές ευχαριστίες μας και την ευχή μας να γίνεις πανάξιος συνεχιστής του έργου του δασκάλου σου.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κι όσο για το υπέροχο ποίημα του Κλείτου Κύρου, δεν υπάρχουν λόγια, Βίκυ. Μπαίνει κι αυτό στην …προσωπική ανθολογία μου.
Συμπάθα με για τις αβλεψίες και τα μικρολαθάκια του παραπάνω σχολίου.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Θα γίνει γιατί είναι καλός μουσικός, παρά το νεαρό της ηλικίας του, και προπαντός εξαιρετικό παιδί.
Την περασμένη βδομάδα έπαιξε σε δύο συναυλίες με τον Λίνο Κόκοτο στην Πελοπόννησο κι αμέσως ρώτησε σε ποιον δίσκο του έπαιξε ο δάσκαλός του και ήρθε τρέχοντας να μου το πει. 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Να έχεις υπόψη ότι αυτό το τραγούδι που ακούσαμε, το πρώτο στον δίσκο, είναι το πιο γνωστό, αλλά τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου είναι, κατά τη γνώμη μου, πολύ καλύτερα κι ας μας είναι σχετικά άγνωστα. Αυτό σημαίνει ότι μας περιμένουν ωραίες στιγμές τις επόμενες μέρες.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλά, εγώ τότε θα τα δω μαζεμένα μετά από καιρό. Δεν μου κρατάς κακία, ναι;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ο Κλείτος Κύρου υπήρξε σημαντική φυσιογνωμία για τα γράμματα της πόλης και της χώρας, Γιόλα, κι ας είναι λίγοι αυτοί που τον θυμούνται τώρα πια.
Ωστόσο, καθήκον μου είναι να προβάλω ισότιμα το έργο της τετράδας των στρατευμένων ποιητών και φίλων της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς της Θεσσαλονίκης, δηλαδή του Μανόλη Αναγνωστάκη, του Πάνου Θασίτη, του Κλείτου Κύρου και του Θανάση Φωτιάδη (αναφέρω τα ονόματα με αλφαβητική σειρά γιατί μέσα μου τους έχω το ίδιο ψηλά και τους τέσσερις).
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ελένη, σιγά μη σου κρατήσω κακία και σιγά μην πιστέψεις ότι σκέφτηκα έστω και για ένα λεπτό ότι δεν θα τ’ ακούσεις στο μέλλον. Πότε έρχεσαι;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αύριο. Λέω κατά το απόγευμα, να μην έχει και πολύ ήλιο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ωραία. Ξέρεις έτσι; Ό,τι ώρα θες ρίχνεις σύρμα έστω στον τηλεφωνητή κι έρχεσαι κατευθείαν. Το πολύ πολύ για τσιγάρα να λείπω.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Βίκυ,
Μόλις διάβασα και το «Κουρί» του Κύρου και το δικό σου σχόλιο…
Υπέροχα και τα δύο…
Από παιδί αγαπούσα την Θεσσαλονίκη…
Πού να φανταζόμουν τότε πως, ύστερα από κάμποσα χρόνια, κάποιοι «σπουδαίοι άνθρωποι» (Θεσσαλονικείς εννοώ) θα μ’ έκαναν ν’ αγαπήσω αυτή την «επίσημη αγαπημένη» ακόμη πιο βαθιά…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αν πω ότι δεν χαίρομαι, θα είναι μέγα ψέμα. 🙂
Περισσότερα για τον Κλείτο Κύρου θα πούμε στο ιστολόγιο που φέρει το όνομά του όσο θα προχωρώ στις δημοσιεύσεις ποιημάτων του γιατί στην ανθολογία στο Translatum μάλλον ελάχιστα θα τροποποιήσω τις υπάρχουσες επιλογές μου.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Παράθεμα: Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Το παντελόνι – Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)