Στη Σαπφώ
Άρωμα νεραντζιάς
πνέει στο στόμα σου.
Τραγουδάς,
και τρέχω
τους φλογισμένους τόνους να μαζέψω
τις λέξεις που ανακλούν το φως.
Στο μυρωμένο θάλαμο
γλιστρώ σαν κλέφτης
την ώρα που το σεληνόφως
την κλίνη σου αγγίζει.
Με την ορμή της άνοιξης
ανθίζει ο έρωτας στο στήθος σου
κι η νύχτα να μας ενθαρρύνει.
Η ροδαυγή μάς βρίσκει στο γιαλό.
Του πρωινού η αύρα
τα σώματά μας αντιγράφει.
Εγώ, την αφή δικαιώνω.
Με τα δάχτυλα μεταλαμβάνω το σώμα
που μέσα του κατοίκησεν η Ποίηση.
Ύστερα… έφυγες.
Έτσι ξαφνικά.
Πέρασαν μόλις
δυόμισι χιλιάδες χρόνια από τότε
και τ’ άρωμα της νεραντζιάς
στο θάλαμό σου να πλανιέται…
Από το ιστολόγιο Ο Θεός στο Καφενείο… και οι λέξεις στο τραπέζι του συγγραφέα Φαίδωνα Θεοφίλου
Κάπου κάπου εκμεταλλεύομαι τη φιλοξενία του Φαίδωνα Θεοφίλου και αράζω στα τραπεζάκια του καφενέ του (ξε)κλέβοντας λίγες από τις γεύσεις και τις μυρωδιές που απλόχερα προσφέρει. Έτσι και σήμερα τα ξημερώματα πέρασα από κει για λίγο, όσο για να πάρω μερικές βαθιές ανάσες και να εισπνεύσω το άρωμα από τ’ αγαπημένα μου αρμυρίκια τού νησιού του. Όμως, άλλο άρωμα βρήκα. Ξαφνικά γέμισε η ψυχή μου γλύκα απ’ την ευωδιά της νεραντζιάς στον θάλαμο της Σαπφώς.
Τη νιώθω γύρω μου αυτή την ευωδιά από κείνη την ώρα. Πάνω μου νιώθω και την ανάσα της πρωθιέρειας της ελληνικής ποίησης κι έτσι είπα να την αποθέσω πια εδώ, να πάρει τη θέση της μέσα στις λέξεις και τους ήχους που αγαπώ.
Θα συνιστούσα, ωστόσο, να μην αρκεστείτε στο ποίημα που έφερα εδώ, μα να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Φαίδωνα πριν και μετά το ποίημα (κάντε κλικ στο σύνδεσμο που δίνω προς το ιστολόγιό του), για να δείτε κι εσείς ότι η τέχνη ήταν, είναι και θα είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός που διαθέτει η χώρα μας και ίσως ο μοναδικός τρόπος αντιμετώπισης χαλεπών καιρών όπως οι τωρινοί. Γιατί η εμβάθυνση στην ελληνική τέχνη διά μέσου των αιώνων είναι κάτι σαν την προπαίδεια: αυξάνει τη γνώση μας, αφαιρεί μέρος της ανασφάλειάς μας, πολλαπλασιάζει τη δύναμη και τις αντιδράσεις μας, καταργεί τη διαίρεση ή το διαχωρισμό των ανθρώπων σε πατρίκιους και πληβείους. Κοντολογίς, μας κάνει καλύτερους πολίτες αυτής της χώρας κι αυτού του πλανήτη. Καλή ανάγνωση!
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 
Μπορεί να άργησες λιγάκι αλλά ευτυχώς το διάβασες το άρθρο του Φαίδωνα Θεοφίλου.
Μου άρεσε κι εμένα πολύ. Το ποίημα επίσης.
Για την πρωθιέρεια της ελληνικής ποίησης ό,τι και να πει κανείς λίγο είναι. Αφού «Πέρασαν μόλις
δυόμισι χιλιάδες χρόνια από τότε
και τ’ άρωμα της νεραντζιάς
στο θάλαμό σου να πλανιέται…» 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κάλλιο αργά παρά ποτέ. 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μου άρεσε πάρα πολύ το ποίημα «Στη Σαπφώ».
Αστείρευτη, πράγματι, πηγή έμπνευσης αυτή η «πρωθιέρεια της ελληνικής ποίησης». Ας μη ξεχνάμε πως στην αρχαιότητα, όταν έλεγαν «ο ποιητής», εννοούσαν τον Όμηρο, και, όταν έλεγαν «η ποιήτρια», εννοούσαν τη Σαπφώ.
Θα ήθελα να παραθέσω εδώ κάποια λόγια του Οδυσσέα Ελύτη γι’ αυτή την αθάνατη ποιήτρια: «Καλύτερο παράδειγμα για την ισχύ που μπορεί να έχει ο ποιητικός λόγος δεν υπάρχει. Στροφές ακρωτηριασμένες, μισοί στίχοι, σπασμένες λέξεις, ένα τίποτε. Κι απ’ αυτό το τίποτε, ένα θαύμα…». Τί να πρωτοπεί κανείς και τί να παραλείψει!
Εκφράζω τα εγκάρδια συγχαρητήριά μου στον κ. Θεοφίλου για το θαυμάσιο ποίημά του. Τέκνο της αιολικής γης κι αυτός!
Επικεντρώθηκα στο «άρωμα νεραντζιάς».
Ειλικρινά, έφθασε μέχρι την ψυχή μου, αναλλοίωτο!
Με φιλικά αισθήματα, Γιόλα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γιόλα, κάλυψες τα πάντα. Σ’ ευχαριστώ πολύ για όσα γράφεις. Ανεκτίμητα, όμως, είναι όσα νιώθεις γιατί αυτά μας φέρνουν τόσο κοντά.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κι εγώ σ’ ευχαριστώ, καλή μου. Πραγματικά, αυτή η επικοινωνία μάς έχει φέρει πολύ κοντά.
Τί κι αν δεν γνωριζόμαστε, τί κι αν δεν έχουμε συναντηθεί, τί κι αν δεν ιδωθούμε, ποτέ… Αυτή η υπέροχη «επικοινωνία» μέσω της ποίησης δένει κάποιους ανθρώπους μ’ εκείνα τα άφθαρτα, αδιόρατα και αναντικατάστατα νήματα της ψυχικής επαφής… Πόσους ανθρώπους, στ’ αλήθεια, είμαστε «αναγκασμένοι» να βλέπουμε καθημερινά, ανθρώπους με τους οποίους δεν μας συνδέει τίποτα βαθύ και ουσιαστικό… Και με πόσους άλλους, με τους οποίους δεν έχουμε συναντηθεί, ούτε μια φορά, δεν μας συνδέουν δεσμοί ισχυροί και ακατάβλητοι!
Ας είσαι καλά! Γιόλα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Παράθεμα: Tweets that mention Στη Σαπφώ (Φαίδων Θεοφίλου) « Ό,τι πολύ αγάπησα: ποίηση & μουσική -- Topsy.com
Η άνοιξη και ο έρωτας σε ένα όμορφο χαρούμενο και νοσταλγικό σύνολο και σύνδεσμος στα χιλιάδες χρόνια που πέρασαν. Μήπως οι συγκινήσεις δεν είναι οι ίδιες; Γιαυτό μας γοητεύον ακόμα. Η πολύτιμη κληρονομιά της χώρας μας στην ποίηση (και όχι μόνον) πρέπει όντως να αναδεικνύεται μέσα από επισκέψεις του σήμερα στο χθές. Μόνο όταν το καινούργιο μπολιαστεί με το παλιό το ποίημα αποκτά ιδιαίτερη αξία.
Πολύ όμορφη η ανάρτηση και ακόμα πιο καλά στα ενημερωτικά σχόλια. Καλό μεσημέρι.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Έτσι είναι, Κώστα. Αν το καινούριο δεν μπολιαστεί με το παλιό, πού πάμε, χωρίς αξίες;
Σ’ ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Καλό μας απόγεμα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Συμφωνώ κι εγώ απόλυτα με τα όσα έγραψε ο Κώστας Παπαποστόλου…
Θα ήθελα, για μια φορά ακόμη, να αναφερθώ σε κάποια λόγια του Οδυσσέα Ελύτη για τη Σαπφώ: «Τέτοιο πλάσμα ευαίσθητο και θαρρετό συνάμα δεν μας παρουσιάζει συχνά η ζωή. Ένα μικροκαμωμένο, βαθυμελάχρινο κορίτσι, ένα «μαυροτσούκαλο», όπως θα λέγαμε σήμερα, που, ωστόσο, έδειξε ότι είναι σε θέση να υποτάξει ένα τριαντάφυλλο, να ερμηνεύσει ένα κύμα ή ένα αηδόνι και να πει «σ’ αγαπώ» για να συγκινηθεί η υφήλιος».
Δεν είναι πραγματικά υπέροχο κείμενο; Με δέος επικεντρώνομαι στο «σ’ αγαπώ» της Σαπφούς, ένα «σ’ αγαπώ» που κατάφερε να συγκινήσει την υφήλιο. Ένα «σ’ αγαπώ» που εξακολουθεί, ύστερα από 2.500 περίπου χρόνια, να κατακλύζει την ψυχή μας από ήλιους, που τελικά δεν πρόκειται ποτέ να δύσουν…
Με φιλικά αισθήματα, Γιόλα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!