Νίκος Γρηγοριάδης, Το αθέατο μέσα μας

Simon & Garfunkel, The sound of silence

Το αθέατο μέσα μας

Επειδή και δεν υδρεύεται
γεμίζουν οι υδρίες ουρανό και τα βουνά
σκορπούν πηδώντας σαν ελάφια στις κοιλάδες
όπου με μια μονάχα παπαρούνα
στήνει την κυριαρχία της η άνοιξη.
Πάντοτε το δίκιο το ’χει
όποιος μες στο ελάχιστο ανθεί φωνάζοντας
μη θορυβείς η σιωπή χρυσώνει.
Εκτός κι αν ψιθυρίζεις
με τα χείλη στο φλάουτο του ανέμου
και μέσα σου καίει αειπάρθενο το φως.
Γιατί τότε το σώμα του κοριτσιού
ευωδιάζει σαν απρόσιτο σπήλαιο
με σιντριβάνια σπέρματος λαμποκοπώντας.
Να μπαινοβγαίνεις έφηβος και να μυρώνεσαι
ως τα βαθιά σου γηρατειά χλωρός
και μουσκεμένος απ’ τις σταγόνες της αγρύπνιας
ώσπου να ξεπροβάλλει από τα βάθη τ’ ουρανού
το ρόδο που πορφυρώνει το αθέατο μέσα μας.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988) του Νίκου Γρηγοριάδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γρηγοριάδης